Το χρονικό της προαποφασισμένης χρεωκοπίας - Μανώλης Β. Βολουδάκης

Breaking

16/04/2015

Το χρονικό της προαποφασισμένης χρεωκοπίας

Το χρονικό της προαποφασισμένης από το 1990 χρεωκοπίας της Ελλάδος βαδίζει προς την κατάληξή του. Η χώρα μας χωρίς να πληρεί τις προϋποθέσεις, βρέθηκε (;) στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για την δημιουργία της Ευρωπαϊκής οικονομικής ένωσης, γνωστής σε όλους ως ΟΝΕ. Το εθνικό έγκλημα ολοκληρώθηκε την 1η Ιανουαρίου 2002 με την ένταξη της Ελλάδος στην ζώνη του ευρώ όπου ακολούθησε σε μια αταίριαστη νομισματική ένωση, πολύ ισχυρότερες οικονομίες.

Αν παρατηρήσει κανείς τις 12 χώρες που ήσαν ο θεμέλιος λίθος του ευρώ, θα διαπιστώσει πως η Ελλάδα ήταν εξαρχής το πρόβατο προς σφαγή: Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Αυστρία, Ολλανδία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Φινλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, και Ιρλανδία ήσαν εκτός της Ελλάδος οι χώρες που αποφάσισαν να προχωρήσουν κάτω από το κοινό νόμισμα του ευρώ, με τις Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία και Ελλάδα να είναι εξόφθαλμα οι "παράταιροι εταίροι" και προφανώς εκείνοι που θα "πλήρωναν" τους όποιους πειραματισμούς.

Η Ελλάδα μας, όμως, εξαρχής είχε επιλεγεί διότι η οικονομική της χρεωκοπία θα σήμαινε αυτόματα και την άνευ όρων παράδοσή της στους δυτικούς εταίρους. Αυτός άλλωστε ήταν κι ο λόγος που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας επεδίωξαν μετά πάθους την ένταξή της στο αρχικό σχήμα της ευρωζώνης και όχι σε κάποιο μελλοντικό όπως έπραξαν με την Εσθονία, την Μάλτα, την Λιθουανία, την Σλοβακία, την Σλοβενία την Λετονία, ακόμα και με την Κύπρο.

Οι τρεις μεγάλες δυνάμεις της ευρωζώνης είχαν φροντίσει να μη βρεθούν σε δύσκολη θέση μετά την νομισματική ένωση, με την κάθε μία να φροντίζει με διαφορετικό τρόπο τα του "οίκου" της οικονομίας της:
Οι Γερμανοί με την -τάχα- δημοκρατική εξέγερση και την κατάργηση του τείχους του Βερολίνου ένα χρόνο πριν την έναρξη των διαπραγματεύσεων για την ΟΝΕ, διεύρυναν την αγορά τους και επέκτειναν το εύρος της οικονομίας τους. Ταυτόχρονα, είχαν προσχεδιάσει να μετακυλίσουν στην ευρωζώνη τις όποιες επιβαρύνσεις προέκυπταν από την προσαρμογή της οικονομίας της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.
Η Γαλλία φρόντισε να την ακολουθήσουν στο ευρώ οι εύρωστες οικονομίες της Ανδόρα και του Μονακό που μέχρι εκείνη την χρονική στιγμή στήριζαν το Γαλλικό φράγκο.
Την ίδια τακτική ακολούθησε και η Ιταλία χρησιμοποιώντας ως στήριγμα στην δική της οικονομία, τις ισχυρές οικονομίες του Σαν Μαρίνο και του κράτους του Βατικανό που χρησιμοποιούσαν μέχρι τότε ως νόμισμα την Ιταλική λίρα.

Στην Ελλάδα, η Οικουμενική κυβέρνηση υπό τον επιφανή οικονομολόγο Ξενοφώντα Ζολώτα ήταν η τελευταία που προσπάθησε να ανακόψει την πορεία της Ελλάδος προς τον αφανισμό και την ένταξή της σε ένα σχήμα ενός ενιαίου Ευρωπαϊκού νομίσματος. Είναι παροιμιώδεις οι διορατικές επισημάνσεις που έκανε στον Περικλή Βασιλόπουλο, δημοσιογράφο, που διατέλεσε Διευθυντής του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού στην Οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα (1989-90) και στον οποίο έλεγε: «Παιδί μου, (προσφιλής προσφώνηση του Καθηγητή στους στενούς του συνεργάτες ανεξαρτήτως ηλικίας) δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους. Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτοί οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεωκοπήσουν την Ελλάδα».

Οι μετά από αυτόν κυβερνήσεις φέρουν στο ακέραιο την ευθύνη για το τι επακολούθησε, με κύριο υπαίτιο και φυσικό αυτουργό τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη και την κυβέρνησή του, που παραποίησαν τα στοιχεία της Ελληνικής οικονομίας έτσι ώστε αυτή να μπορέσει να ενταχθεί την 1/1/2002 στην ζώνη του ευρώ. Πολύ μεγάλη ευθύνη και εθνική ζημία πρέπει σαφώς να καταλογιστεί τόσο στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου για την υπαγωγή της Ελλάδος στον μηχανισμό στήριξης του ΔΝΤ, αλλά και στην κυβέρνηση του πρώην τραπεζίτη της ECB, Λουκά Παπαδήμου, που ουσιαστικά διέλυσε τις όποιες ελπίδες είχε η Ελληνική οικονομία για ανάκαμψη. Πιστεύω πως είναι περιττό να αναφερθώ στις ευθύνες της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη που υιοθέτησαν στο ακέραιο τις δυτικές προσταγές. Οι ευθύνες πολλών πολιτικών αγγίζουν τα όρια της προδοσίας εναντίον του έθνους, αλλά ουδείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να επιδείξει την απαιτούμενη παρρησία και να καταγγείλει δημόσια όλα όσα έχουν συμβεί.

Το ζήτημα είναι εάν η κυβέρνηση έχει το πολιτικό ανάστημα αλλά και το σθένος έτσι ώστε να καλέσει σε απολογία όλους τους πρωθυπουργούς, τους υπουργούς, τους υφυπουργούς, τους συμβούλους και τους λοιπούς που εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση ή σκοπεύει να αναλωθεί σε μία τυπική εξεταστική επιτροπή που θα βγάλει ένα χλιαρό πόρισμα και θα καταδικάσει τον λιγότερο ένοχο και το προαποφασισμένο θύμα; Δυστυχώς η προϊστορία παρόμοιων εξαγγελιών δεν μας αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας...

2 σχόλια:

  1. Οι ποιότητες των περιστάσεων δεν αφήνουν περιθώρια για τροχοδρόμηση μιας μακράς πορείας με τα σημερινά ιδιαιτέρως ασταθή δεδομένα. Αν τελικώς επιστρατευτεί μια βραχύβια τεχνητή παράταση αυτή θα ενέχει μεθόδευση μάλλον μελλοντικού αιφνιδιασμού παρά ουσιαστική πίστωση χρόνου. Σε αυτό οδηγείται ο κοινός νους παρακολουθώντας όσα διαμείβονται σε επίπεδο κυβερνητικών χειρισμών σε συνεξέταση με τις τάσεις των ευρωπαίων εταίρων και δανειστών.H συγκυβέρνηση με ό, τι καταγίνεται επιχειρεί μια ανερμάτιστη καινοτομία και στη συνέχεια υπό το βάρος των πραγματικών περιστάσεων υπαναχωρεί στις εν πολλοίς λανθασμένες θέσεις των προγενέστερων,χοντας όμως διευρύνει τα ήδη επισωρευμένα προβλήματα.Αδυνατεί ουσιαστικά να λειτουργήσει τον κρατικό μηχανισμό και επαφίεται στην κεκτημένη ταχύτητα της διοίκησης κερδίζοντας απλά λίγο χρόνο ακόμα.Ως εκ τούτου παλινωδεί συστηματικά σε όλα τα σοβαρά θέματα: στο μεταναστευτικό, αρχικά απελευθερώνει όλους τους παρανόμους εισαχθέντες από τα κέντρα και με τον τρόπο της καλεί τον κάθε καταφρονεμένο να μας επισκεφτεί, ενώ στη συνέχεια σπεύδει να διορθώσει,τα εγκλήματα. Στο θέμα της αστυνόμευσης και των καταλήψεων, την αρχική απόσυρση των δυνάμεων και την παθητική ανοχή εν είδει δημοκρατικής ευαισθησίας διαδέχθηκε η όπως-όπως επαναφορά στην πρότερη κατάσταση και τόσα άλλα. Στο χρηματοοικονομικό ζήτημα όμως δε θα μπορέσει ή δε θα προλάβει να κάνει το ίδιο.Η κυβερνητική σύμπραξη του Καμμένου Σύριζα θα καταρρεύσει εν μία νυκτί και θ΄ αποσυρθεί με την ίδια ταχύτητα όπως ακριβώς αναφάνηκε στην πολιτική σκηνή. Φυσικά ούτε γεννάται λόγος για χρεία εξηγήσεων και ανάγκη αποτίμησης από τους πρωταγωνιστές αυτού του ιστορικού φιάσκου σε βάρος της πολύπαθης πατρίδας. Εδώ δε ζητούνται ευθύνες από τους θεσμικούς διαχειριστές της ολυμπιάδας,τα αποτελέσματα της οποίας υπήρξαν αναμφιβόλως η γενεσιουργός αιτία των σημερινών οικονομικών δεινών. Η βαθιά πολιτική κρίση λοιπόν,τότε θα συναντήσει την αληθή και πλήρη οικονομική καταστροφή κι ας ελπίσουμε αυτή η δυσχερής συγκυρία, να μη συνοδευτεί από καμιά εθνική δοκιμασία.Ποια πρόσωπα θα βρεθούν τότε ν’ αναλάβουν την ευθύνη διαχείρισης μιας τέτοιας δραματικής εξέλιξης με άγνωστα και στην ουσία μη υπολογίσιμα αρνητικά αποτελέσματα,τόσο σε επίπεδο καθημερινού βιοπορισμού όσο και σ’ επίπεδο ηθικού για τον ελληνικό λαό? Πέρα από δογματικές ετυμηγορίες για τα πεπραγμένα των κυβερνητικών χειρισμών στο επισφαλές πεδίο των αξιολογικών κρίσεων, το φλέγον ζητούμενο εκείνες τις ώρες οφείλει να παραμένει: α.πως θα αρθούν τα οικονομικά βάρη της χώρας,β.πως θα ανασυνταχθεί σε εθνική βάση η παραγωγική διαδικασία,γ.με ποιο τρόπο θα αναπλαστούν οι οργανωτικές αγκυλώσεις του κρατικού μηχανισμού,δ.να αναζητηθούν τρόποι θωράκισης των δημοκρατικών θεσμών,ε.αναζήτηση υγιών διεθνών συμμαχιών με σκοπό την εδραίωση της εθνικής κυριαρχικής ισχύος.Οπωσδήποτε παράλληλα θα πρέπει να αναζητηθούν οι ευθύνες για τη δυσμενή σημερινή κατάσταση και ν’ αποδοθούν στο ακέραιο όπου κι αν αποδειχθεί πως ανήκουν.Όμως δε θα πρέπει ο ελληνικός λαός να παίξει γι ακόμα μια φορά τον παθητικό ρόλο του θεατή ενός θεάτρου εκατέρωθεν εξαπόλυσης κατηγοριών ανάμεσα σε κόμματα που μπορούν να διαλύονται και να ανασυσταίνονται με άλλο όνομα και σε πρόσωπα που μπορούν να παραιτούνται και ν’ αποσύρονται από τον ενεργή πολιτική δράση στη σκιά των γεγονότων.Ενδεχομένως και να εκπονείται ένας κύκλος απενεχοποίησης της γνωστής διοικητικής τάξης των κοινών υποθέσεων της Ελλάδας, ένα είδος ξεπλύματος των γνωστών οικογενειών και πολιτικών φατριών με τη διάχυση της ευθύνης σε πρόσωπα με καθαρό πολιτικό μητρώο και καθημερινούς ανθρώπους.Η Ελλάδα προορίζεται να υποβληθεί σε μια επώδυνη διαδικασία ιδεολογικής αναβάπτισης με σκοπό την κοινωνική κατοχύρωση του πολιτικού έτερο-καθορισμού και την εμπέδωση της πλήρους και μόνιμης οικονομικής εξάρτησης. Πρώτιστος σκοπός βέβαια πέρα από τα πενιχρά μας πλέον υπάρχοντα, τον πλούσιο κι ανεκμετάλλευτο ορυκτό μας πλούτο και τα όμορφα παράλια είναι να πληγεί η πνευματική μας αυτοσυνειδησία ως ορθόδοξοι έλληνες χριστιανοί και ό, τι αυτό συνεπάγεται.Χριστός Ανέστη! Aυτεξούσιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πολύ καλό! ας προωθούμε όλοι οι αναγνώστες, την καλή πληροφορία με τα προσφιλή μας πρόσωπα, και μην μένουμε μόνο στη χαρά της ανάγνωσης της είδησης γιατί η αφύπνιση εξαρτάτε από όλους μας και όχι μόνο από τον αφυπνιστικό-καταπληκτικό αρθογράφο Εύγε Μανώλη, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΚΑΙ ΕΛΛΑΣ NA ΑΝΕΣΤΗ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή